การจูนสายของบทเพลงนี้มีการจูนด้วยกันหลายแบบโดยต้นฉบับนั้นเขียนให้ในรูปแบบของ Viennese Tuning ซึ่งสายของเบสจะมีสาย F#, A, D, F# ซึ่งทำให้ง่ายต่อการบรรเลงบทเพลงนี้เป็นอย่างมาก แต่จะสังเกตุได้ว่าเพลงนี้ถูกเขียนหัวเพลงด้วยชื่อ Concerto in Eb major แต่โน้ตถูกเขียนลงในบนบรรไดเสียง D major นั้นเป็นเพราะว่าผู้ประพันธ์ต้องการให้เสียงของเบสนั้นโดดเด่นออกจากวงและในสมัยนั้นสายเบสยังไม่ใช่สายที่ผสมด้วยโลหะอย่างปัจจุบันนี้ แต่การจูนในรูปแบบนี้ไม่เป็นที่นิยมเนื่องจากมีความยากลำบากเพราะทั้งวงต้องจูนให้สูงขึ้นครึ่งเสียงด้วย         ส่วนการจูนที่เรียกว่านิยมมากที่สุดในการบรรเลงเดี่ยวคือ Solo Tuning มีสาย F#, B, E, A เนื่องจากการกดลงบนสายนั้นมีขั้นคู่เหมือนกับ Orchestra Tuning และให้เสียงที่โดดเด่นออกจากวงเป็นอย่างมาก แต่การอ่านโน้ตจะต่ำกว่าต้นฉบับที่เขียนไว้ 2 ครึ่งเสียง ฉนั้นโน้ตที่นักบรรเลงเดี่ยวอ่านจะเป็นคีย์ C major เสียงที่ได้เป็น D major นิยมเป็นอย่างมาก เพราะวงไม่ต้องหมุนเสียงตามและให้เสียงที่เป็นธรรมชาติของเครื่องสายได้เป็นอย่างดีที่สุด

      อีกหนึ่งการจูนคือ Orchestra Tuning มีสาย E, A, D,G อ่านโน้ตคีย์ D major ได้เลยแต่ก็ไม่เป็นที่นิยมเนื่องจากสายของ Orchestra Tuning นั้นมีขนาดที่ใหญ่ทำให้เสียงจะทึบไม่เหมาะแก่การบรรเลงเดี่ยว